De Levenseindekliniek heeft onzorgvuldig gehandeld bij de euthanasie van een ernstig depressieve, bejaarde patiënte. De arts had meer tijd moeten nemen voor de patiënte en haar ook zonder haar kinderen moeten spreken. Dat blijkt uit het oordeel van de toetsingscommissie.
Het is voor het eerst sinds de oprichting in 2012 dat de Levenseindekliniek op de vingers wordt getikt. De zaak wordt doorgestuurd naar het Openbaar Ministerie en naar de inspectie.
De patiënte leed al 30 jaar aan ernstige depressies. Het gaat om een vrouw tussen de 80 en 90 jaar die in september vorig jaar euthanasie kreeg. Haar depressies waren de laatste jaren verergerd. Antidepressiva hadden geen effect meer. Ook kreeg ze twee uitgebreide elektroshockbehandelingen – zonder resultaat. Daardoor had ze last gekregen van geheugenverlies.
De Levenseindekliniek behandelt euthanasieverzoeken uit het hele land van patiënten die bij hun eigen huisarts geen gehoor vinden.
Nooit met patiënte alleen
De arts van de kliniek voerde binnen drie dagen tijd twee gesprekken met de vrouw, in aanwezigheid van haar kinderen. Dit gebeurde zo’n drie weken voor haar overlijden. ‘Hij had tijdens deze twee gesprekken nooit met patiënte alleen gesproken’, aldus het verslag van de toetsingscommissie. ‘De kinderen hadden zich echter niet in het gesprek gemengd tenzij hij hen daarom vroeg.’
De vrouw had ‘geen enkel plezier meer in het leven, geen zin in een bezoek van kinderen of kleinkinderen en was voor alles bang. Zij was bang om op te staan en om naar bed te gaan, voelde zich de hele dag uitgeput.’ Behalve haar kinderen zag ze niemand meer. Ze kwam vanwege angsten niet buiten, zat alleen maar op de bank en voelde zich gevangen in haar huis. Ook had ze hoofdpijn. ‘Haar hoofd voelde als een blok beton.’ Tv kon ze niet volgen en in drie jaar tijd was ze 26 kilo afgevallen.
Volgens de commissie had de arts een psychiater moeten raadplegen om te toetsen of ze wilsbekwaam was. ‘Zij was in een recent verleden suïcidaal maar had anderzijds twee jaar geleden nog volop genoten van haar vakantie.’
De Levenseindekliniek zegt nog steeds achter het besluit te staan, dat door de arts in overleg met een team werd genomen. ‘Dit was geen twijfelgeval. Er waren geen aanvaardbare mogelijkheden meer om het lijden te verlichten. We weten dat de familie uitermate gelukkig was met de manier waarop alles is gegaan. Het draait om de vraag of je tot een zorgvuldige conclusie kunt komen. Dat kan binnen enkele gesprekken volkomen duidelijk zijn. We zijn er van overtuigd dat we in het belang van de patiënt hebben gehandeld. Wel is dit een leermoment voor ons.’