Voorwoord

In het vorige voorwoord moest ik u mededelen dat Pro Vita Humana nog uitsluitend digitaal zou verschijnen. Voor enkelen was dit een ongewenste ontwikkeling, maar velen blijken hier geen moeite mee te hebben. Onze webmaster deelde zelfs mee dat, na zijn inspanningen om Pro Vita Humana nog beter via de zoek machines bereikbaar te maken, het aantal zgn. hits flink is toegenomen. Zo blijkt Pro Vita Humana meer en meer ook buiten de kring van leden en abonnees gevonden te worden. Wij vinden dit als redactie een positieve ontwikkeling en zien hierin een stimulans om door te gaan. Immers er blijft voldoende stof tot overdenken op het gebied van de ethiek.

In dit nummer opnieuw een paar artikelen, zoals dat van Bart Cusveller et al. waarin zij ingaan op de zorg voor medeburgers met een lichamelijke- en/of geestelijke beperking. Dit onderzoek laat zien dat ook in de behoudende flank van de protestantse kerk knelpunten zijn aan te wijzen. Het zorgaanbod is ook hier meer en meer geprofessionaliseerd met alle positieve maar ook minder positieve aspecten. In onze maatschappij is de zorg voor de ander, met name voor de beperkte medemens, steeds meer naar de rand verdwenen. Wat in eerdere tijden min of meer als vanzelfsprekend werd gezien wordt ook in deze groeperingen meer en meer uitbesteed aan anderen. Zorg op maat, maar problemen ontstaan gemakkelijk bij gebrek aan werkers in die zorg.

Dat ethisch denken in een geseculariseerde wereld wel heel ver kan gaan afwijken wordt duidelijk uit het tweede artikel geschreven door mr. B. Bouter en dr. R. Seldenrijk. U wordt daarin geïnformeerd over de term ‘postnatale abortus’ en opgeschrikt door zinnen als “doden van pasgeborenen op indicaties die een eerdere abortus gerechtvaardigd zouden hebben”. Hieruit blijkt ook weer de opvatting dat handelen altijd in lijn hoort te zijn met wat zelfbewuste personen er zelf van vinden. Echter: wie is zelfbewust en wie niet. En voor wie en op grond waarvan worden dan besluiten genomen over die groep van de zgn. niet zelf-bewusten. Daar over nadenkend kom je tot allerlei horrorscenario’s die zonder enige gêne geponeerd schijnen te kunnen worden. Dat er nog zoiets als ‘de beschermwaardigheid van het individu’ bestaat en dat je daar als individu ook op mag rekenen (zeker als je dat zelf niet kunt) verdwijnt dan wel erg naar de achtergrond.
Onrust en dat in een periode waarin velen van vakantierust hopen te (gaan) genieten.

Wij wensen we u weer een aantal informatieve leesuren toe.

Namens de redactie
J. van der Steege, huisarts