PVH 19e jaargang – 2012 nr. 2, p. 027-028
Voorwoord
In het vorige voorwoord moest ik u mededelen dat Pro Vita Humana nog
uitsluitend digitaal zou verschijnen. Voor enkelen was dit een ongewenste
ontwikkeling, maar velen blijken hier geen moeite mee te hebben. Onze
webmaster deelde zelfs mee dat, na zijn inspanningen om Pro Vita Humana
nog beter via de zoek machines bereikbaar te maken, het aantal zgn.
hits flink is toegenomen. Zo blijkt Pro Vita Humana meer en meer ook
buiten de kring van leden en abonnees gevonden te worden. Wij vinden
dit als redactie een positieve ontwikkeling en zien hierin een stimulans
om door te gaan. Immers er blijft voldoende stof tot overdenken op het
gebied van de ethiek.
In dit nummer opnieuw een paar artikelen, zoals dat van Bart Cusveller
et al. waarin zij ingaan op de zorg voor medeburgers met een lichamelijke-
en/of geestelijke beperking. Dit onderzoek laat zien dat ook in de behoudende
flank van de protestantse kerk knelpunten zijn aan te wijzen. Het zorgaanbod
is ook hier meer en meer geprofessionaliseerd met alle positieve maar
ook minder positieve aspecten. In onze maatschappij is de zorg voor
de ander, met name voor de beperkte medemens, steeds meer naar de rand
verdwenen. Wat in eerdere tijden min of meer als vanzelfsprekend werd
gezien wordt ook in deze groeperingen meer en meer uitbesteed aan anderen.
Zorg op maat, maar problemen ontstaan gemakkelijk bij gebrek aan werkers
in die zorg.
Dat ethisch denken in een geseculariseerde wereld wel heel ver kan gaan
afwijken wordt duidelijk uit het tweede artikel geschreven door mr.
B. Bouter en dr. R. Seldenrijk. U wordt daarin geïnformeerd over
de term ‘postnatale abortus’ en opgeschrikt door zinnen
als “doden van pasgeborenen op indicaties die een eerdere abortus
gerechtvaardigd zouden hebben”. Hieruit blijkt ook weer de opvatting
dat handelen altijd in lijn hoort te zijn met wat zelfbewuste personen
er zelf van vinden. Echter: wie is zelfbewust en wie niet. En voor wie
en op grond waarvan worden dan besluiten genomen over die groep van
de zgn. niet zelf-bewusten. Daar over nadenkend kom je tot allerlei
horrorscenario’s die zonder enige gêne geponeerd schijnen
te kunnen worden. Dat er nog zoiets als ‘de beschermwaardigheid
van het individu’ bestaat en dat je daar als individu ook op mag
rekenen (zeker als je dat zelf niet kunt) verdwijnt dan wel erg naar
de achtergrond.
Onrust en dat in een periode waarin velen van vakantierust hopen te
(gaan) genieten.
Wij wensen we u weer een aantal informatieve leesuren
toe.
Namens de redactie
J. van der Steege, huisarts