Door Sophie Trist
Vertaald door Patrick Garré
In mei heeft Texas een nieuwe abortuswet aangenomen die vergelijkbaar is met de hartslagwetten (‘heartbeat–laws’) die in andere staten zijn aangenomen.[i]
Hoewel gelijkaardige wetten vaak zijn geblokkeerd door federale rechtbanken, is de Texaanse wet op 1 september 2021 in werking getreden toen het Federale Amerikaanse Hooggerechtshof weigerde de wet te blokkeren. Net als de wetten in Louisiana, Alabama, Georgia, Ohio en verschillende andere staten, verbiedt SB8 abortus na zes weken zwangerschap, of wanneer de hartslag van een ongeboren kind kan worden waargenomen.[ii]
Ik sta volledig achter hartslagwetten in het algemeen, omdat ik ondubbelzinnig van mening ben dat abortus een daad van geweld is tegen de kleinste, meest kwetsbare van onze menselijke broers en zussen, en de hartslagwetten zijn een grote stap voorwaarts in de bescherming van velen binnen deze kwetsbare groep. Ik ben van mening dat het Hooggerechtshof van de Verenigde Staten er verkeerd aan heeft gedaan dit geweld te legaliseren en te normaliseren in het arrest Roe v. Wade, en ik hoop dat anti-abortuswetgeving uiteindelijk de weg vrijmaakt voor een samenleving waarin aan ongeborenen evenveel waarde wordt gehecht als aan reeds geboren leven.
Geen authentiek helende visie
De Texaanse hartslagwet neemt een aantal aanzienlijke stappen in de goede richting, maar het biedt echter geen authentiek helende visie voor een wereld na abortus. In plaats van de wet te laten handhaven door de procureur-generaal en het Departement van Justitie in Texas, waardoor abortusklinieken en voorstanders van een vrije keuze preventief kunnen procederen, staat deze wet particuliere burgers toe iedereen aan te klagen die iemand helpt een illegale abortus te verkrijgen. Dit kan mogelijk gaan om medewerkers van abortusklinieken, de familie en vrienden van de zwangere, de crisisbegeleider die de kliniek heeft aanbevolen of zelfs de chauffeur die de patiënt naar de kliniek heeft gebracht.
Gelukkig begrijpt deze wet dat mensen vaak tot abortus worden gedwongen en onder druk worden gezet door maatschappelijke factoren, door financiële kwesties en zelfs door de familie en vrienden om hen heen in hun buurt, in hun huis, en op het werk. Daarom kan de persoon die de abortus heeft ondergaan er niet voor worden vervolgd. De persoon die de rechtszaak aanspant hoeft echter op geen enkele manier persoonlijk verbonden te zijn met de vrouw of haar ongeboren kind. Het zou, onder deze nieuwe wet, volkomen legaal zijn voor een willekeurig persoon op Facebook om diegenen aan te klagen die een zwangere vreemde hielpen een abortus te verkrijgen na de grens van zes weken zwangerschap.
Texas Right to Life heeft een website opgezet waar mensen anonieme tips kunnen geven over vermoedelijke abortussen. Omdat deze meldingen naar een particuliere organisatie gaan, is dit systeem vatbaar voor misbruik. Met burgers die $10.000 en advocaatkosten aangeboden krijgen als ze erin slagen een illegale abortus met succes te vervolgen, zouden opportunisten zich op grond van deze wet op kwetsbare mensen kunnen richten zonder zich om hun welzijn te bekommeren. Hoewel het stoppen van systemen die abortus mogelijk maken een goede zaak is, zou de financiële prikkel van $10.000 per aangifte kunnen resulteren in een overvloed aan valse aangiftes en ongegronde rechtszaken, waardoor onschuldige mensen mogelijk door een traumatisch rechtssysteem worden gesleept dat gericht is op straffen.
Nu elke burger de bevoegdheid heeft om iemand aan te klagen wegens medeplichtigheid aan een illegale abortus, vrees ik dat Texas de deur openzet voor een scenario dat doet denken aan de heksenprocessen van Salem of George Orwells’ 1984, waar mensen de wachters van hun zusters worden in plaats van de bewaarders van hun zusters. Om nog maar te zwijgen van het feit dat dit systeem niet echt iets doet aan de schade die abortus toebrengt aan individuen en gemeenschappen. Hoewel een financiële straf voor artsen en medewerkers die abortussen blijven uitvoeren van meer herstellende aard is dan het harde en vaak onmenselijke vergeldingsmodel van opsluiting, schiet deze wet tekort in een holistisch helend rechtssysteem. Ik geloof niet dat we een werkelijk pro-life, geweldloze samenleving kunnen creëren met intimiderende bewaking en strafmaatregelen.
Zoals een dier, gevangen in een val
Pro-life feministe Frederica Matthews-Green schreef in 1991: “Niemand wil een abortus zoals ze een ijshoorntje of een Porsche wil. Ze wil een abortus zoals een dier, gevangen in een val, zijn eigen been wil afknagen. Abortus is een tragische poging om aan een wanhopige situatie te ontsnappen door een daad van geweld en zelfverlies.”[iii]
Veel vrouwen laten een abortus uitvoeren omdat ze het gevoel hebben dat ze geen andere opties hebben en de maatschappij hen geleerd heeft om ongeboren kinderen te ontmenselijken. Financiële moeilijkheden en een gebrek aan steun van de gemeenschap worden vaak genoemd als de voornaamste of op zijn minst zwaarwichtige redenen voor de meeste abortussen.[iv]
Pro-life wetgevers moeten dit aanpakken: om een einde te maken aan abortus moet ook de steun van de gemeenschap voor zwangere mensen worden vergroot. Hoewel het doel van de Texaanse wet – het redden van ongeboren levens van het geweld van abortus – nobel is, zullen de handhavings- en meldingsmethoden het persoonlijke en gemeenschappelijke trauma van abortus waarschijnlijk verergeren.
Weg vooruit vinden die verlossend is en de sociale complexiteit van abortus erkent
Aimee Murphy van Rehumanize International en Catherine Glenn Foster van Americans United for Life hebben hun eigen visie op hoe om te gaan met illegale abortus in een post-Roe Amerika. In een white paper getiteld ‘Restore the Heart: Healing the Communal Trauma of Abortion Through a Restorative Justice System’[v] schetsen zij een model dat de menselijke waardigheid van zowel het ongeboren kind als haar moeder centraal stelt, en dat ons huidige vergeldende rechtssysteem terzijde schuift – dat de voorkeur geeft aan straf en er niet in slaagt de breuken in gemeenschappen te helen die veroorzaakt zijn door agressief geweld.
In het door Rehumanize International voorgestelde systeem, zouden juridische zaken met betrekking tot abortus thuishoren in een familierechtbank of een andere ruimte waar de nadruk ligt op herstel, niet op criminaliteit. Hoewel het belangrijk is om de schuld te erkennen van degenen die deelnemen aan abortussen en de schade die zij veroorzaken, is het ook van vitaal belang om een weg vooruit te vinden die verlossend is en de sociale complexiteit van abortus erkent. In een systeem van herstelrecht treedt de rechter meer op als raadgever dan als scheidsrechter bij het opleggen van straffen, en krijgt het ongeboren slachtoffer een stem in de procedure via een advocaat.
De zwangere persoon zou in contact worden gebracht met middelen en zorg. Zij en iedereen die aan de abortus heeft meegewerkt, zouden deelnemen aan een educatief programma om hen te leren over geweldloze oplossingen voor sociale problemen en het tegengaan van ontmenselijking in al zijn vormen. Door dit proces zouden de plegers van abortus een overgangsproces ondergaan van erkenning van de aangerichte schade, verontschuldiging voor die schade, en verzoening met de gemeenschap door medeleven en genezing.
Foster en Murphy schrijven: “Bij het handhaven van de inherente morele waarde van het ongeboren kind, moeten we er zeker van zijn dat we de gedeelde intrinsieke waardigheid van hen die aan abortussen hebben deelgenomen niet schenden. In ons huidige vergeldingssysteem van rechtvaardigheid zien we talloze voorbeelden van onmenselijke en ontmenselijkende omstandigheden die in een pro-life cultuur als volstrekt onaanvaardbaar zouden moeten worden beschouwd. Het verschil tussen het huidige vergeldende rechtssysteem en het door ons voorgestelde model van herstelrecht is niet een kwestie van strafmaat, maar veeleer… het basisprincipe van menselijke waardigheid dat de kern vormt van het herstelrecht maakt een hele paradigmaverschuiving nodig, weg van de kwestie van straf en naar de opdracht om een authentiek, op de mens gericht herstel tot stand te brengen.
“Ik vind het bemoedigend dat het Hooggerechtshof heeft toegestaan dat de wet van Texas van kracht wordt. Het toont aan dat het hooggerechtshof eindelijk zijn rampzalige beslissing in Roe v. Wade, die meer dan zestig miljoen levens heeft gekost, onder ogen ziet. Maar door de nadruk te leggen op toezicht en straf boven herstel en genezing, geeft de Texaanse wet zwangere vrouwen niet de barmhartige zorg en steun van de gemeenschap die het geweld van abortus ondenkbaar zullen maken. Hoewel ik voorzichtig optimistisch ben dat deze wet zal dienen als een eerste stap naar een meer pro-life toekomst, hebben Texas en de rest van de wereld nog veel werk te doen om helende, mensgerichte rechtssystemen tot stand te brengen.
Kijk voor meer informatie op rehumanizeintl.org. U kunt de organisatie ook steunen via rehumanizeintl.org/donate.
Dit artikel verscheen in Life Matters Journal, Volume 9, uitgave 5, oktober 2021
Voetnoten
[i] “Texas Senate Bill 8”, Legiscan, https://legiscan.com/TX/text/SB8/id/2395961
[ii] Ariane de Vouge, “Texas 6-week Abortion Ban Takes Effect After Supreme Court Inaction,” CNN, 1 september 2021,
https://www.cnn.com/2021/09/01/politics/texas-abortion-supreme-court-sb8-roe-wade/index.html
[iii] Matthews-Green, Frederica. Citaten van vrouwen, https://quotationsby-women.com/authorq/51311/
[iv] Biggs, Antionia M, Gould, Heather, and Foster, Diana Green. 2013. “Understanding Why Women Seek Abortions.” 13 (29). doi: 10.1186/1472-6874-13-29
[v][v] Murphy, Aimee and Foster, Catherine Glenn. 2020. “Restore the Heart: Healing the Communal Trauma of Abortion through a Restorative Justice System.” Rehumanize International and Americans United for Life, January. https://www.rehumanizeintl.org/justice-after-roe