Gazet van Antwerpen, 15 maart 2018
Volgens de Belgische wet is abortus toegestaan tot 12 weken na de bevruchting, met een verplichte wachttijd van zes dagen.
In Nederland is abortus tot 24 weken toegestaan onder bepaalde voorwaarden. Dit geeft aanleiding voor buitenlandse vrouwen om in Nederland abortus te laten uitvoeren. Elk jaar komen ongeveer 500 Belgische vrouwen naar Nederland voor zwangerschaps-afbreking (abortus) na 12 weken te laten uitvoeren, zie artikel hieronder.
Door Arthur Alderliesten – Directeur VBOK, 22 februari 2018. In het initiatief wetsvoorstel voor de abortuspil via de huisarts hebben GroenLinks en PvdA te weinig oog voor de complexe keuze waarvoor…
Door Arthur Alderliesten – Directeur VBOK, 22 februari 2018.
In het initiatief wetsvoorstel voor de abortuspil via de huisarts hebben GroenLinks en PvdA te weinig oog voor de complexe keuze waarvoor de vrouw staat. De huisarts heeft niet de tijd noch de expertise die nodig is om de onbedoeld zwangere vrouw te begeleiden. Een pleidooi voor meer zorgvuldigheid voor de vrouw en bescherming van het ongeboren kind.
Het initiatief wetsvoorstel van GroenLinks en PvdA om de abortuspil beschikbaar te stellen via de huisarts is verrassend. Ten eerste, omdat de regerende partijen rond het regeerakkoord besloten een streep te zetten door het eerdere wetsvoorstel over de abortuspil van minister Schippers [2]. Ten tweede krijgt het ongeboren leven te weinig aandacht. Drie belangrijkste punten van kritiek op de initiatiefwetgeving (eerdere kritiekpunten kunt u hier en hier lezen):
Het is zeker niet per definitie slecht wanneer een huisarts betrokken is bij een vrouw die onbedoeld zwanger is. Het vraagt wel extra inzet en deskundigheid. Het Nederlands genootschap voor abortusartsen (NGvA) is daarom kritisch. In haar ‘Richtlijn begeleiding van vrouwen die een zwangerschapsafbreking overwegen’ schrijft ze dat huisartsen vaak niet de juiste kennis hebben om een vrouw goed te begeleiden . De NGvA geeft aan dat het een forse uitdaging zal zijn voor huisartsen om dezelfde kwaliteit te leveren bij o.a. termijnbepaling, bereikbaarheid en keuzemogelijkheden als abortusklinieken en ziekenhuizen.
Voor een abortus geldt een beraadtermijn van vijf dagen, behalve als het gaat om een overtijdbehandeling (voor 9 weken) met bijvoorbeeld de abortuspil. De Raad van State drong bij het eerdere wetsvoorstel aan op het handhaven van deze beraadtermijn, ook bij de abortuspil via de huisarts. GroenLinks en PvdA beroepen zich nu op de huisartsenvereniging LHV om het tegenovergestelde te beweren. Zij stellen dat het “uit medisch, psychologisch en sociaal oogpunt wenselijk is dat vrouwen die een overtijdbehandeling willen dit met een zo kort mogelijke vertraging kunnen doen.” Dat is echt de omgekeerde wereld. Het is juist belangrijk om zorgvuldig een keuze te maken en niet aan te sturen op een snelle beslissing. Dat is precies waarvoor de beraadtermijn in het leven is geroepen. De VBOK ziet daarom graag dat de overtijdbehandeling onder de wet afbreking zwangerschap valt, zodat ook de beraadtermijn geldt. Dát is recht doen aan de complexe keuze waar de vrouw voor staat.
Het woordje ‘vrouw’ komt 42 keer voor. De woorden ‘embryo’, ‘kind’, ‘foetus’ en ‘ongeboren’ niet één keer. Daarmee is veel gezegd. Zoekt de wet afbreking zwangerschap nog de precaire balans tussen het belang van de vrouw en het ongeboren kind, GroenLinks en PvdA hebben hier geen oog voor. Dat is kwalijk. Ze geven aan de pro-life-gedachte te respecteren omdat het wetsvoorstel abortus niet aanmoedigt, bevordert of verplicht. Dat lijkt me de meest smalle opvatting van beschermwaardigheid van het ongeboren leven die je maar kunt bedenken.
Het ongeboren menselijk leven verdient meer respect. Het verdient bescherming tegen keuzes die wellicht in blinde paniek worden genomen, in rap tempo gefaciliteerd door de huisarts met een volle wachtkamer hijgend in haar nek.
[2] Het kan politiek gezien nog spannend worden. Het opiniepanel-eenvandaag onderzocht het maatschappelijk draagvlak voor de voorgestelde wijziging. 63 procent spreekt zich uit voor een wetswijziging, dus voor het verstrekken van de abortuspil door de huisarts. 23 procent is tegen; 14 procent heeft geen mening. Ook binnen de achterbannen van de coalitiepartijen is een meerderheid voor.
NPV / zorg voor het leven, 23 februari 2018 Auteur: Elise van Hoek-Burgerhart is manager beleidsbeïnvloeding Groen Links en de PvdA vinden dat de huisarts voortaan de abortuspil moet…
NPV / zorg voor het leven, 23 februari 2018
Auteur: Elise van Hoek-Burgerhart is manager beleidsbeïnvloeding
Groen Links en de PvdA vinden dat de huisarts voortaan de abortuspil moet kunnen verstrekken. In een initiatiefwet stellen deze partijen dat een vergunning, zoals die voor abortusklinieken geldt, niet nodig is. De Landelijke Huisartsenvereniging (LHV) steunt dit plan.
De idee dat de abortuspil een makkelijk te slikken pil is en een abortus eenvoudiger maakt in vertrouwde handen bij de eigen huisarts, is een misverstand. De ‘abortuspil’ (Sunmedabon) is geen pil maar een proces, met meerdere handelingen en beslismomenten. Eerst is een gesprek nodig met de huisarts. Is er sprake van een noodsituatie of zijn er alternatieven? Dan kiest de vrouw: een abortuspil of een zuigcurettage bij een abortuskliniek. Daar wordt een echo gemaakt om de zwangerschapsduur vast te stellen. Vervolgens moet ze terug naar de huisarts, die de echo bekijkt en dan de abortuspil voorschrijft. De vrouw slikt de eerste pil (mifepriston) die de groei van het ongeboren leven in haar stopt. Na 36 tot 48 uur moet ze terugkomen bij haar arts. In deze tijd sterft het embryo. Vervolgens moeten er – onder begeleiding van een professional – 4 pillen vaginaal (misoprostol) worden ingebracht. Kort daarop krijgt de vrouw buikkrampen en bloedverlies. Dit kan hevig en pijnlijk zijn. Binnen vier uur wordt het embryo uitgestoten. Het bloedverlies houdt ongeveer één week aan. Toch is dit bloedverlies geen garantie dat de zwangerschap voorbij is. Na drie weken volgt een nacontrole. Als blijkt dat de zwangerschap niet afgebroken is en het embryo nog leeft, of als er resten zijn achtergebleven, wordt haar alsnog een abortus via een curettage aangeboden.
De steun van de LHV voor de abortuspil is opmerkelijk. ‘De spreekkamer van huisartsen zit veel te vol voor nog meer taken’, zei de beroepsvereniging nog geen jaar geleden in Trouw. ‘Als het kabinet zo graag wil dat wij taken overnemen van het duurdere ziekenhuis, moet de nu al overbelaste huisarts daarvoor ook ruimte krijgen’, aldus de huisartsen. Ook vindt de LHV de juridische eisen van de abortuswet (Waz) te veel gevraagd. Huisartsen moeten dan immers een vergunning aanvragen om de abortuspil te mogen verstrekken.
Regeerakkoord
Geen abortuspil bij de huisarts, besloten VVD, CDA, D66 en CU toen zij spraken over het regeerakkoord. Minister Schippers sprak eerder al ondubbelzinnig uit dat eerst een wetswijziging nodig is om vroege, medicamenteuze abortus door de huisarts te legaliseren. Wat drijft PvdA en GroenLinks nu met een wetsvoorstel te komen? Politieke profilering? Angst voor Women on Waves, die artsen tijdens een cursus wil vertellen hoe ze de pil kunnen voorschrijven? Druk vanuit de LHV en de artsenfederatie KNMG, die al sinds 2008 pleiten voor verkrijgbaarheid van de pil?
De abortuswet vraagt dringend om een evaluatie. De wet bestaat inmiddels ruim 35 jaar en is één keer geëvalueerd. Dit is opmerkelijk, omdat het om een beladen onderwerp gaat dat de jure nog altijd strafbaar, tenzij er sprake is van een noodsituatie. De euthanasiewet bijvoorbeeld wordt iedere vijf jaar geëvalueerd. In maart 2016 zegde minister Schippers al toe de abortuswet te evalueren. Minister de Jonge wil voor zomer 2018 de onderzoekers aan het werk zetten, zodat in 2020 het evaluatierapport beschikbaar is. De Jonge kan de lobbyisten voor de abortuspil daarop wijzen. Het belang van de vrouw en haar ongeboren kind moeten leidend zijn, niet de scoredrift van politieke partijen.
The Spectator, 14 februari 2018 Auteur: Ross Clark ‘Hoe kan het dat we zwijmelen over babykuikens, kalveren, puppy’s en de rest, en toch compleet onverschillig lijken voor de grootschalige vernietiging…
The Spectator, 14 februari 2018
Auteur: Ross Clark
‘Hoe kan het dat we zwijmelen over babykuikens, kalveren, puppy’s en de rest, en toch compleet onverschillig lijken voor de grootschalige vernietiging van menselijke foetussen?’
Most of the time I feel perfectly at ease in my own country, and that would be the case had we voted Brexit or Remain, Theresa May or Jeremy Corbyn. But just occasionally Britain seems to me an utterly alien place – bizarre even. Today, Jeremy Corbyn launched his manifesto for pets. He wants to ban foie gras, make it mandatory for motorists to report that they have run over and killed cats, and pass a law giving tenants the right to keep a pet. I don’t suspect that he will encounter a great deal of opposition on these things – bar a token protest on the last from buy-to-let investors. Fox hunting aside, no political party in recent times has come to much harm by doing something to help furry, feathery or scaly animals. In the past 20 years, we have had animal laws by the dozen, controlling the use of animals in circuses and in advertising campaigns, laws against sow stalls and numerous others.
This would all be fine – I can’t say I have a problem with much of the above – if it weren’t for the utter refusal on the part of our main political parties to even discuss what seems to me a far more pressing issue for human beings: the rights of unborn children. With the honourable exception of Jacob Rees-Mogg, when did you last hear a frontline politician or even backbench MP dare to even ask whether our laws on abortion, and the practice of them, ought to be reformed (reformed, that is, in the direction of making it harder to have an abortion)? There seems to be an unwritten rule in politics that the issue must not be discussed, and that anyone holding views which are disapproving of current practice on abortion must be dismissed as an extremist or religious nutter. This is in spite of obvious evidence that abortion as conducted in Britain is completely at odds with the word of the law. Under the 1967 act that legalised abortion, it is clearly stated that it is only supposed to be used in situations where the mother’s physical or mental health is at risk or if the baby were to be born seriously handicapped. Few would even pretend that abortion is being restricted to these cases. It is over 20 years ago now, but the first question my wife’s GP asked her when she said she thought she was pregnant was: do you want the baby? There is little getting away from it: social abortion is routine in Britain, even though it is illegal. The law supposedly preventing it is treated with the same contempt as archaic laws ordering us to do archery practice.
There seems to me to be something desperately wrong here. A Martian looking at us from the outside might well conclude that it is a committee of animals which sets the terms of our political debate. How can it be that we swoon over baby chicks, calves, puppies and the rest, and yet seem blithely indifferent about the industrial-scale destruction of human foetuses?
There seems to me to be several possible answers to this question. Firstly, could it be that the British public refuses to believe that human beings are actually alive until they are born? A YouGov poll from 2013 suggests that a remarkable 17 per cent of the population do subscribe to this belief, while a further 30 per cent apparently believe that human life begins ‘at some point during pregnancy’ – effectively subscribing to the pre-scientific belief in ‘quickening’.
That does still leave 44 per cent of the public who believe that life begins at conception, yet only 28 per cent want to lower the abortion limit, however, and a mere seven per cent want abortion outlawed altogether. So it really seems that there is a significant body of British opinion which accepts that a 24-week-old foetus is alive but which is nevertheless happy to see that life terminated – even if mother and baby are healthy.
I suspect it really comes down to two things: firstly, that the issue of abortion has been so promoted as an issue of women’s rights that a lot of people can only see it in that way. Secondly, while public opinions on animal rights are shaped by the endless footage, on David Attenborough’s shows and elsewhere, of animals either dead or in distress, we never see images of humans below the age of 24 weeks, or of foetuses which have been aborted. They are kept from us. I suspect opinions might shift somewhat if we did see those images as much as we saw images of unfortunate animals.
Jeremy Corbyn’s manifesto for animals will not make me more likely to vote for him. But if Labour or any other party were brave enough to come out in favour of restricting abortion they would take a huge step towards winning my vote. Clearly, there are cases where abortion must unfortunately take place, where to continue with a pregnancy would kill mother and/or child. But I find it extraordinary that so many of us apparently value the lives of furry creatures over those of humans.
De Groene Amsterdammer nr. 6, 7 februari 2018 Auteur: Britta van Beers, Britta van Beers is universitair hoofddocent rechtsfilosofie aan de Vrije Universiteit Amsterdam Essay: We zijn blij met de assemblage van…
De Groene Amsterdammer nr. 6, 7 februari 2018
Auteur: Britta van Beers, Britta van Beers is universitair hoofddocent rechtsfilosofie aan de Vrije Universiteit Amsterdam
Essay: We zijn blij met de assemblage van onze iZoon
Het kabinet wil meer ruimte geven aan nieuwe voortplantingstechnologieën, die diep kunnen ingrijpen in onze opvattingen over menselijk leven. Is het acceptabel dat een kind een klinische constructie is? De liberale eugenetica ontleed.
Drie technologieën staan op het punt de menselijke voortplanting revolutionair te veranderen. De productie van kunstmatige zaad- en eicellen via in-vitrogametogenese (IVG) is door wetenschappers aangekondigd; het DNA van menselijke embryo’s is voor het eerst succesvol gewijzigd door middel van human gene editing, en de eerste baby met drie genetische ouders is geboren na celkerntransplantatie. Meer dan ooit is de mens in staat om de toekomst van menselijke voortplanting en daarmee ook zijn eigen toekomst als soort te bepalen. Hoe hiermee om te gaan in een liberale, op humanistische waarden gebaseerde democratie?
U kunt dit artikel lezen via deze link.
Gen-verandering CRISPR-Cas heeft twee nieuwe kunststukjes opgeleverd. Beide zijn geschikt om mono-genetische ziekten weg te manipuleren. Wim Köhler, 27 oktober 2017 in NRC Structuur van bètaglobine Erfelijke ziekten die door…
Gen-verandering
CRISPR-Cas heeft twee nieuwe kunststukjes opgeleverd. Beide zijn geschikt om mono-genetische ziekten weg te manipuleren.
Structuur van bètaglobine
Erfelijke ziekten die door mutatie van één base in het DNA ontstaan kunnen worden uitgeroeid. Althans: het moleculaire instrumentarium ligt klaar.
In Nature van afgelopen donderdag beschrijft de groep van David Liu van Harvard en het Broad Institute het laatste kunststukje: een set moleculen die een letter A op een bepaalde plaats in de erfelijke code gericht opspoort en dan ‘redigeert’ zodat er voortaan een G staat. Het lukt zonder de DNA-keten helemaal doormidden te knippen. Dat is een groot voordeel, want het betekent dat er geen losse stukken aan elkaar hoeven te worden geplakt – met de kans op de introductie van nieuwe ziekteverwekkende genen.
Erfelijke ziekten die door één genmutatie ontstaan zijn de klassieke (eerst ontdekte) erfelijke ziekten, zoals taaislijmziekte, sikkelcelanemie en inmiddels en duizenden andere, vaak zeer zeldzame ziekten. Bij die monogenetische ziekte is één letter in de erfelijke code (een base) in het DNA, temidden van miljarden andere, veranderd en daardoor ziekteverwekkend.
Base editing heet de nieuwe techniek. De verandering van A naar G, waar de groep van Liu nu over publiceert, leidt tot verandering van de vaste lettercombinatie A-T in G-C. Eerder dit jaar had de groep van Liu het moleculaire instrument om G-C naar A-T over te zetten gepubliceerd. Daarmee zijn nu alle lettercombinaties veranderbaar. De methode werkt in alle cellen, van bacterie tot mens.
Ter illustratie repareerde Liu (bijna foutloos) twee ziekteveroorzakende genen in celkweken van menselijke cellen, onder andere het gen voor bèta-globine. Er is nog veel aanvullend onderzoek nodig voordat menselijke embryo’s echt gerepareerd gaan worden. Het betekent ook nog lang niet het eind van alle monogenetische ziekten, want sommige van die ziekten, zoals sommige spierdystrofieën, ontstaan berucht vaak steeds opnieuw. Om die de novo erfelijke ziekten tegen te gaan moet ieder embryo op een hele reeks monogenetische ziekten worden onderzocht. Waarna een reparatie moet plaatsvinden. Niemand heeft een idee hoe je dat moet doen zolang niet alle kinderen via ivf worden verwekt en in een kunstbaarmoeder opgroeien.
Niemand? Misschien de groep van Feng Zhang dat ook in het Broad Institute en aan Harvard werkt. In Science van afgelopen vrijdag onthullen ze ook een techniek om gericht basen te veranderen, niet in DNA, maar in RNA. Het betekent dat bij iemand met een erfelijke ziekte de genmutatie in het DNA blijft bestaan. En dat er wordt ingegrepen als voorafgaand aan de eiwitsynthese messenger-RNA-moleculen worden gemaakt. Als die RNA-moleculen efficiënt worden hersteld, ontstaat er gezond-werkend eiwit op basis van een gen met een ziekmakende mutatie. Om iemand te genezen is levenslange therapie nodig, tenzij de ziekte tijdens de groei ontstaat, door een gen dat maar kort in het leven in het leven actief is. Zeng en zijn groep ontwikkelden de moleculen die het RNA vinden en gericht veranderen. Dat lukte in celkweken, maar of er ook ‘gezonde’ eiwitten ontstonden vertellen ze nog niet.
Beide nieuwe technieken zijn varianten van de CRISPR-Cas-techniek. Dat is een bacterieel moleculair mechanisme dat de wereld van genverandering en gentherapie de laatste jaren rigoreus op zijn kop heeft gezet. Zo rigoreus dat iedereen vindt dat de ontdekkers zo snel mogelijk een Nobelprijs moeten krijgen. Maar een slopende octrooistrijd over de commerciële rechten schijnt toekenning in de weg te staan.
Erfelijke DNA-fout gerepareerd in menselijk embryo Genetica Genetici lijken een robuuste, veilige methode te hebben gevonden om erfelijke aandoeningen al in het embryo te repareren. Sander Voormolen, op 2 augustus…
Erfelijke DNA-fout gerepareerd in menselijk embryo
Genetica
Genetici lijken een robuuste, veilige methode te hebben gevonden om erfelijke aandoeningen al in het embryo te repareren.
PVH 21e jaargang – 2014 nr. 3, p. 003 Bron: Trouw, door Marco Visscher, 30/11/14 Het is illegaal, maar van Ann Furedi mag zelfs een voldragen baby worden geaborteerd. De…
PVH 21e jaargang – 2014 nr. 3, p. 003
Bron: Trouw, door Marco Visscher, 30/11/14
Het is illegaal, maar van Ann Furedi mag zelfs een voldragen baby worden geaborteerd. De Britse pleitbezorgster van ‘vrije keuze’ accepteert namelijk ‘geen enkele grens’.
Lees het hele interview hier.
Advocaat Bart Bouter, Ronald Zoutendijk (directeur Siriz) en Esmé Wiegman-van Meppelen Scheppink (directeur NPV-Zorg) schreven hier een reactie op. Volgens hen ziet Furedi een aantal juridische en morele argumenten over het hoofd. Lees hier het hele artikel.
De Gezondheidsraad adviseert het kabinet het kweken van embryo’s toe te staan. ‘We kunnen mogelijk in de toekomst ernstig lijden verminderen.’ Tegenstanders vrezen echter een hellend vlak.
De Gezondheidsraad adviseert het kabinet het kweken van embryo’s toe te staan. ‘We kunnen mogelijk in de toekomst ernstig lijden verminderen.’ Tegenstanders vrezen echter een hellend vlak.
FLORENCE, Italy — With scientists on the verge of being able to manipulate genes before birth, questions about when it is ethical to use available technology and which risks are…
FLORENCE, Italy — With scientists on the verge of being able to manipulate genes before birth, questions about when it is ethical to use available technology and which risks are acceptable when editing the genome are being debated.
Type uw zoekwoord in onderstaand veld. Druk hierna op enter/return om te zoeken
